Tak tak, teraz powinnam wstawić tu pana Forever Alone, nie ma to jak składać sobie samej życzenia. Ale gdy w sklepie wpadły mi w ręce te urocze balony, poczułam nieprzepartą żądzę wykorzystania ich do urodzinowej sesji.

 Mimo, że wciąż bywam posądzana o małoletniość przy zakupie piwa (żeby to jeszcze było piwo, a nie Sommersby czy Desperados) w rzeczywistości nadeszły te lata, kiedy to dzień przed urodzinami wpadam w depresję. Że już tyle żyję na tym świecie, a tu ani Nobla, ani Oscara, ani nawet zwycięstwa w konkursie Wieniawskiego, czy choćby męża i willi z czarnym Jaguarem na podjeździe. Co do tego ostatniego, zdaje się, że powinnam zacząć od zrobienia prawa jazdy, ale z drugiej strony - po co mi prawo jazdy, kiedy nie mam Jaguara? 

W każdym razie, pogoniłam depresję i spędziłam przedwczorajszy dzień na robieniu miłych rzeczy w miłym towarzystwie. Postanowiłam z zeszłorocznej, spontanicznej decyzji zafundowania sobie w dniu urodzin tatuażu, zrobić dożywotnią tradycję. Nie mogę się doczekać siedemdziesiątki... Póki co, pod moją szyją zagościły skrzypcowe efy (nie elfy, jak sądził Pan Tatuażysta).