Wracając do francuskiego stylu, ja zainteresowałam się nim - niespodzianka - podczas swojej pierwszej wizyty w Paryżu.
Dziewczyny i kobiety w przeróżnym wieku (oczywiście nie wszystkie, ale bardzo wiele) robią ogromne wrażenie i osobiście bywałam nimi wręcz onieśmielona. Nigdzie indziej nie czułam się tak niska, brzydka, gruba, źle ubrana i pozbawiona klasy, jak we Francji ;) Francuzki robią wrażenie nie tylko swoim wyglądem, ale stylem bycia, dumnym krokiem, chłodnym spojrzeniem. Szyk i klasa, ale nie perfekcja. Oszczędność, można zaryzykować stwierdzenie minimalizm, ale nie surowość. Kobiecość, seksapil, ale absolutnie nie "seksowność" w amerykańskim pojęciu. Biała, męska koszula i czerwona szminka pobudzają tu zmysły facetów, nie odkryte biusty i tyłki.

Na początku pomyślałam, że ja nigdy nie mogłabym się tak ubierać, to dla mnie zbyt nudne. Koszulka w paski, jeansy, klasyczne szpilki, beżowy trencz i minimum biżuterii - jeden z przykładowych francuskich "mundurków" - wydawał mi się absolutnie zbyt skromny, abym dobrze się w nim czuła. Ale to było dwa lata temu i od tej pory zrozumiałam, że w tak prostych ubraniach też można czuć się interesująco, i że nie zawsze "na bogato" równa się ciekawiej.

Do zmiany moich ubraniowych poglądów przyczyniły się również genialne teksty Asi ze Style Digger na temat ograniczania ilości ubrań w naszych szafach na rzecz ich jakości i prawdziwego z nich zadowolenia, oraz blog Minimal Plan, traktujący nieco bardziej ogólnie, o, jak nazwa wskazuje, minimalizmie w różnych dziedzinach życia. I przy okazji, jeżeli ktoś jeszcze nie zna, polecam stronę najsłynniejszej francuskiej blogerki, Betty. Jej stylizacje łączą tę właśnie francuską klasę, z luzem i nonszalancją. Elementy grunge'u, przeplatane z dziewczęcą wersją stylu glamour w zabawnej postaci absurdalnych dodatków i kosmicznych butów. Polecam!