MGMT - Time to pretend

Dzisiaj sesja śmietnikowa. Przepraszam, hasiokowa. Nie przepadam za śląską gwarą i raczej jej nie używam, ale słowo "hasiok", czyli śmietnik, jest jednym z wyjątków w tej sprawie ;) Hasiok to hasiok i basta.

Zatem, srebrny obiekt widoczny na zdjęciach to całkiem wysoki hasiok. Tak wysoki, że wesoło mi się na niego wdrapywało, a dużo mniej wesoło było zeskakiwać. Właściwie, to po kilkunastu próbach zejścia myślałam, że przyjdzie mi zostać na dachu owego hasioka na zawsze. Próbach, dodam, okraszonych prezentacją moich zacnych czterech liter fotografowi w postaci własnego ojca (a więc sytuacja niekomfortowa), oraz grupki nadmiernie zainteresowanych sytuacją chłopaków, gwiżdżacych radośnie zza płotu. W każdym razie, posta piszę już z domu, co oznacza, że po chwili zwątpienia, udało mi się z hasioka powrócić.

Historia tych butów i okoliczności ich zakupu są dość dramatyczne. Doczłapałam do galerii resztką sił, ze łzami w oczach i bąblami na stopach, utykając w swoich najnowszych botkach na obcasie ze Stradivariusa. Tych, które miały być taakie wygodne... Ale co za kretyn wybiera się na całodzienne "latanie po mieście" (ach, to taki światowy zwrot!) w nowych butach na obcasie? Sama będąc więc sobie winną, porwałam do kasy pierwsze lepsze buty, które nie zdradzały potencjalnych oznak niewygody w postaci obcasów i twardego tworzywa. Nie pomyliłam się, buty nosi się wspaniale, a do tego są całkiem niebrzydkie - czego chcieć więcej?

Futro natomiast, przywiezione mamie przez jej kuzynkę ze szwajcarskiego vintage shop'u, podkradam właścicielce regularnie. Zwłaszcza, od kiedy mole postanowiły nieco się nim poczęstować i spadła jego wartość. A mnie nie przeszkadza to aż na tyle, żeby odmówić sobie noszenia tej kurtki.

Kapelusz Zara, sukienka i okulary Reserved, torebka Mango, buty i pierścionek H&M, futro vintage.